Serce Wojowniczki

Wychowałam się w niewielkiej miejscowości, w kochającej i tradycyjnej rodzinie katolickiej, gdzie wdrukowany mi został schemat Dobrej Dziewczynki. Nauczyłam się jak ustępować innym, jak przepraszać (nawet jeśli to nie ja zawiniłam),  jak dbać o rówieśników, przyjaciół, rodzinę, potem społeczeństwo. Sama wykształciłam w sobie milion sposobów na to, jak pomagać, wyręczać, nie wadzić, nie przeszkadzać - służyć. Byłam lubiana - trzeba było mnie lubić, bo byłam Dobrą Dziewczynką. A jak ktoś mnie nie lubił, to z lęku ja nie lubiłam go pierwsza. A czasem odsuwałam się na bok, na rzecz dobra innych.

 

Ponadto, unikałam wszelkich konfliktów i nieporozumień - jak tylko wyczuwałam słony zapach kłótni, od razu brałam na swoje barki brzemię, winę, czy rozwiązanie, tylko po to, aby w niego nie wejść, albo go nie obserwować.

 

I tak sobie, żyłam, aż pewnego dnia dostrzegłam, że mimo, iż dużo jest miłości i piękna w tej Dobrej Dziewczynce, to jest ona jakaś stłumiona, czasem przygaszona, czasami zbyt wycofana. W niektórych relacjach było bardzo mało mojej autentyczności. Byłam w roli tej Zadowalającej, bo tylko taką można było mnie kochać.

 

I właśnie podczas tych dalekich podróży kiedy dawałam więcej głosu swojej autentyczności, bez nacisku społeczeństwa, poznawałam siebie. Zaczęłam dostrzegać, że ja nie zawsze chcę być taka “dobra”. Nie zawsze to zadowalanie innych płynie z mojego serca. (Choć czasem płynie i czasem jest w tym dużo miłości! I wtedy jest to najpiękniejszy moment poczucia więzi, w pełni oparty na wzajemności).

Weszłam w rolę obserwatorki, zaczęłam słuchać sygnałów płynących z mojego ciała i zaczęłam sprawdzać - co robię z lęku, a co z miłości.

 

A kiedy zbudowałam więcej świadomości siebie, przyszedł czas na test. W bardzo krótkim czasie moje granice przeszły próbę zszargania, zgniecenia i jeszcze do tego próbowano mi wmówić, że nie mam do nich prawa :)

Dziś się uśmiecham i mam za to doświadczenie wdzięczność. Bo to był moment przebaczenia SOBIE i moment w którym wybudziło się SERCE WOJOWNICZKI. Postawiłam granicę całym swoim byciem, zamieniłam urazę w miłość. I znalazłam w tym ogromną MOC.

 

WOJOWNICZKA nie walczy, chyba, że jest to ostateczności - tak jak uczy Pan Miyagi w Karate Kid (4). Wojowniczka jest nieustraszona. Ona wie, że nie musi walczyć. Ona zmienia świat miłością i byciem w zgodzie ze sobą, swoją prawdą i swoją autentycznością.